Άρες μάρες
"Τα βιβλία του συγγραφέα κ Α. Κρασανάκη για τη γλώσσα και γραφή, σύμφωνα με τις αρ. πρωτ. Γ2/1105/12-2-1192 και Γ1/4/3-2-1992 αποφάσεις του Υπουργού Παιδείας (Ύστερα από πρόταση των Δ/νσεων Σπουδών της Α/βάθμιας και Β/βάθμιας Εκπαίδευσης), έχουν εγκριθεί για αγορά προς εμπλουτισμό των βιβλιοθηκών όλων των Δημοτικών Σχολείων και όλων των Γυμνασίων και Λυκείων της Ελλάδος."
Έτσι αυτοδιαφημίζεται ο Κρητικός ερασιτέχνης γλωσσολόγος Αδαμάντιος (Μάκης) Κρασανάκης στην ιστοσελίδα του, και υποθέτω δυστυχώς ότι είναι αλήθεια. "Δυστυχώς", διότι τα γλωσσολογικά τουλάχιστον βιβλία του -- και είναι πολυγραφότατος ο ευλογημένος! -- είναι συρραφή ανοησιών. Έπεσα τυχαία, χαζεύοντας στο Διαδίκτυο, πάνω σ'ένα απ΄αυτά, επιγραφόμενο "Ελληνική γραφή", και άρχισα να σταχυολογώ διάφορα κουφά που λέει, ωσότου... κουράστηκα και σταμάτησα. Παραθέτω εδώ μερικά από όσα μάζεψα. Κοιτάξτε το πάντως: είναι περιβόλι. Και είναι κρίμα, γιατί είναι εμφανώς γραμμένο με φιλότιμο και αγάπη για το αντικείμενό του...
'Ο,τι βρίσκεται εντός αγκυλών είναι δική μου προσθήκη.
Το ελληνικό σύστημα γραφής είναι το πιο εύκολο και το πιο τέλειο του κόσμου.
_ Γράφει καλύτερα και από το μαγνητόφωνο και μαθαίνεται μόλις σε 30’
Η Ελληνική Γραφή είναι η πιο τέλεια και η πιο εύκολη του κόσμου, αφού είναι η μόνη στον κόσμο που γράφει-υποδείχνει και την ορθή προφορά και την ορθή έννοια των λέξεων και μάλιστα με ένα πανεύκολο στην εκμάθησή του τρόπο.
[Μετά τον πίνακα ΟΛΩΝ των γραμμάτων του αλφαβήτου] Τα ως άνω γράμματα του ελληνικού αλφάβητου ονομάζονται στοιχεία ή ψηφία, επειδή μ’ αυτά δημιουργούμε και άλλα γράμματα, τα δίψηφα γράμματα: ΟΥ(ου) = u, ΑΙ(αι) = Ε(ε) ...
Στο ελληνικό αλφάβητο δεν αναφέρεται [sic] ούτε το σύνολο των γραμμάτων του ελληνικού συστήματος γραφής ούτε και το σύνολο των φθόγγων της ελληνικής γλώσσας, αφού από τη μια δεν αναφέρεται ο φθόγγος u (δεν αναφέρεται, επειδή γράφεται δίψηφα, δηλαδή ΟΥ(ου)) και από την άλλη δεν αναφέρονται τα δίψηφα γράμμα: ΑΙ(αι) = [ε], ΕΙ(ει) = ΥΙ(υι) = [ι], ΜΜ(μμ) =μ… (δεν αναφέρονται, επειδή αναφέρονται τα στοιχεία τους, δηλαδή τα: ΑΙ(αι) = Α(α) + Ι(ι)….). Για τον ίδιο λόγο στο λατινικό αλφάβητο αναφέρονται τα: U(u), D(d), G(g), B(b), Χ(χ) και δεν αναφέρονται τα: ΤΗ(th), PΗ(ph), AE(ae), OE(oe)...
Οι αλφαβητικές λέξεις: ά-λφα. β-ήτα... είναι άκλιτες, όπως και οι αριθμοί: δυο, τρία [!],.. επειδή οι λέξεις αυτές παλιά ήσαν συνάμα και αριθμοί: Α(α) = 1, Β(β) = 2,…., Στ(στ) = σ, … Ι(ι) = 10, ΙΑ(ια) = 11…
Οι φθόγγοι: ρ, λ, μ, ν, σ, ζ λέγονται ημιφωνικοί (ως γράμματα λέγονται ημίφωνα), επειδή είναι δυνατόν να μπουν μεταξύ άλλου συμφώνου και φωνήεντος, π.χ.: έκζεμα, άρση, κρότος, κλάσμα, άλμα...
Δίψηφα γράμματα: ΟΥ(ου), ΑΙ(αι), ΕΙ(ει), ΟΙ(οι), ΥΙ(υι)
Ομοήχα γράμματα: Α(α) = [α], ΟΥ(ου) = [u], ...
Τα γράμματα B(b), G(g), D(d), του λατινικού αλφάβητου δεν παριστούν φθόγγους, αλλά συμπλέγματα φθόγγων, τα: μπ, γκ, ντ, που στην ελληνική γραφή δε θεωρήθηκε αναγκαίο.
Οι Λατίνοι χρησιμοποιούσαν τα γράμματα b, d, g αντί για τα mp, nt, ng στις απλές λέξεις: bellum, Graecia, demereo, gario.... και τα n + p,v,f = mp, mv, mf, n + t = nt, n +c = nc.... στις σύνθετες: in-perio > imperio, con-pania > compania, con-texto, contempora, con-capio... Παρέβαλε και στην Ελληνική: εκ-στρατεία & Ξέρξης, συν-πονώ > συμπονώ, συν-βαίνει > συμβαίνει...
Με το γράμμα Υ(υ) = [ι] γράφουμε το φθόγγο [ι] που προέρχεται από ορισμένα φθογγικά πάθη, όπως από τον ιωτακισμό του [ου]: κούπα (cupa) > κύπη, κύπελλο,... και των επιθέτων σε -ις/ος: μακρός & μακρύς, ελαφρός & ελαφρύς..,
Με το γράμμα Υ(υ) = [β/φ] γράφουμε το ληκτικό φθόγγο [β/φ] στις λέξεις «ταυ, ευ», άρα και στα σύνθετα και παράγωγά τους: Eυ-αγγελία, ευ-φορία, ευ-γένεια, ευ-χή, ταυτίζω,.... [
Στην αρχή και μέσα στη λέξη [το Σ] προφέρεται κανονικά: σκάλα, σπίτι, στάση, Σταμάτης, σθένος, άσωτη... και στο τέλος τη λέξης σβηστά, λιγότερο ηχηρά απ’ ότι όταν βρίσκεται άλλου, σιγιστικά – απ’ όπου και «σίγμα» (σιγώ): σκάλα, καλός.,
O φθόγγος σ,ς [sic] όταν ακολουθούν οι φθόγγοι: β γ δ μ ν ρ λ καμιά φορά [μόνο;] προφέρεται και ως ζ:
Τα συμπλέγματα: αυ, ευ, ηυ προκύπτουν, όταν το γράμμα Υ(υ) = [β/φ] μπει αντί του Β(β)/ Φ(φ) ως ληκτικό (εδώ είναι κάτι ως το –ς) στις μονοσύλλαβες λέξεις: ευ (= καλώς) ταυ.. ή ως πρόσφυμα σε κατάληξη -εω, -αω..: οδός > οδε(ύ)ω, αναπά(υ)ω - αναπα(ύ)ομαι.... Κάτι που διατηρείται και στα σύνθετα και παράγωγά με αυτά: ευγένεια, ευ-τυχία, ταυ-τίζω... [errare humanum est, perseverare diabolicum]
πολλοί νομίζουν ότι τα δίψηφα γράμματα πριν προφέρονταν ως δείχνουν τα στοιχεία τους, ενώ δεν είναι έτσι, αφού τα: ΑΙ(αι), ΕΙ(ει), ΟΙ(οι), ΥΙ(υι) μπαίνουν και αντί των ομόφωνων Ε(ε), Ι(ι) στην κατάληξη ορισμένων λέξεων ...
[Κι ένα παράθεμα από άλλο βιβλίο του ίδιου, επιγραφόμενο "Ψεύδη για την ελληνική γλώσσα και την ελληνική γραφή", που φωτίζει, πιστεύω, τη νοοτροπία του συγγραφέα:]
"Οι φθόγγοι φωνήεντα σε όλες τις γλώσσες και σ' όλες τις εποχές δεν είναι ούτε 12 ούτε 6 ούτε 7 κ.τ.λ., αλλά 5, οι: [α] [ε] [ο] [ι] [ου]. Απλώς σε πολλές γραφές δεν παρίστανται με ανάλογα γράμματα, αλλά με περισσότερα ή λιγότερα, ανάλογα με το σύστημα."
['Ολες δηλαδή οι γλώσσες, σε όλη της ιστορία της ανθρωπότητας, είχαν και έχουν τα πέντε φωνήεντα της σημερινής ελληνικής, και μόνο αυτά. Το γαλλικό u ή το αγγλικό a (στα man, cat) δεν είναι φθόγγοι φωνήεντα!]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου