Το 1958, οι γονείς μου με πήγαν να δω την πασίγνωστη ταινία του Albert Lamorisse "Το κόκκινο μπαλόνι". Για κάποιο λόγο, μου έκανε καταπληκτική εντύπωση. Θυμάμαι ολοζώντανη την τρομερή εκείνη σκηνή όπου ο πιτσιρικάς 
σημαδεύει με τη σφεντόνα του το μπαλόνι, το πετυχαίνει, κι αυτό αρχίζει σιγά-σιγά να ξεφουσκώνει, να ξεφουσκώνει, ώσπου πέφτει πια καταγής, οπότε κάποιος άλλος (ο ίδιος;) πιτσιρικάς έρχεται και το σκάει με το πόδι του. Τόσο μου εντυπώθηκε αυτή η σκηνή, που δεν θυμόμουν καθόλου τη συνέχεια - τα πάμπολλα μπαλόνια που φεύγουν απ' όπου κι αν βρίσκονται, πάνε από μόνα τους στα χέρια του ήρωα και τον ανεβάζουν ψηλά.
Την ταινία αυτή τη βρήκα ολόκληρη προ ημερών στο YouTube και την ξαναείδα, έστω και σε μικρή οθόνη, για πρώτη φορά πενήντα σχεδόν χρόνια μετά. Και τη συνιστώ θερμά, ακόμα και σ'όσους δεν την είδανε μικροί!
σημαδεύει με τη σφεντόνα του το μπαλόνι, το πετυχαίνει, κι αυτό αρχίζει σιγά-σιγά να ξεφουσκώνει, να ξεφουσκώνει, ώσπου πέφτει πια καταγής, οπότε κάποιος άλλος (ο ίδιος;) πιτσιρικάς έρχεται και το σκάει με το πόδι του. Τόσο μου εντυπώθηκε αυτή η σκηνή, που δεν θυμόμουν καθόλου τη συνέχεια - τα πάμπολλα μπαλόνια που φεύγουν απ' όπου κι αν βρίσκονται, πάνε από μόνα τους στα χέρια του ήρωα και τον ανεβάζουν ψηλά.Την ταινία αυτή τη βρήκα ολόκληρη προ ημερών στο YouTube και την ξαναείδα, έστω και σε μικρή οθόνη, για πρώτη φορά πενήντα σχεδόν χρόνια μετά. Και τη συνιστώ θερμά, ακόμα και σ'όσους δεν την είδανε μικροί!
2 σχόλια:
Μου άνοιξες την όρεξη -εμένα δεν με είχαν πάει, με το πρόσχημα ότι ακόμα δεν είχα γεννηθεί.
Όμως, μου λένε, είναι Αλβέρτος, όχι Ροβέρτος ο σκηνοθέτης. Διόρθωσέ το!
έχεις δίκιο. Αφηρημάδα. Διορθώθηκε.
Δημοσίευση σχολίου